Өч ай ятып больницада,

Көн дә килдең яннарыма.

Үлмәгән дә булыр идең,

Үзем булсам яннарыңда.

Тәлгатне көтә күзләрем,

Ачылган саен ишек.

Бер Ходаем, сабырлык бир,

Түзәрмен микән ничек?

Ниләр уйлап йөрдең микән

Үләсе көннәреңдә?

Син булмагач, чәчәк атмас

Бакчада гөлләрең дә.

Гөлләрнең дә җаннары бар,

Ләкин алар сөйләшми.

"Тәлгать кайда?”- дип сорыймын,

Никтер алар эндәшми.

Болыннарга ямьнәр керер,

 Җир җиләкләре пешкәч.

Үзәккәйләрем өзелә,

Тәлгать исемә төшкәч.

Тәлгат, сине төштә күрдем

Агымсуда йөзәсең.

Төшләремә керәсең дә,

Үзәгемне өзәсең.

Һәрбер нәрсә сине хәтерләтә,

Ничек түзәем соң сагынмый?

Эчкәйләрем минем дөрләп яна,

Чи тирегә генә кабынмый.

Бигрәк кыска булды гомерләрең,

Бигрәк иртә кердең гүрләргә.

Кара җир астында ятасыңдыр,

Шушы матур, якты көннәрдә.

Кояш кебек килеп керә идең,

Өйләр тула иде нур белән.

Гүрләрең дә синең балкып торсын,

Оҗмахлардан төшкән нур белән.